Winter rond de vuurtoren

Deze winterpublicatie is onderdeel van een reeks over het zelfvoorzienende leven rond 'It Toarntsje', de Vuurtoren van het Friese Workum. Boven op de Hylperdyk uitkijkend over het IJsselmeer bouwden Reid en Cornelie hun eigen zelfvoorzienende biotoop. Een wereld waarin alles draait om de relatie tussen mens, dier en natuur.

Mocht je de onderstaande foto's nou echt heel mooi vinden, dan kun je een museum kwaliteit kunst afdruk bestellen bij Loek Buter. En vergeet je niet in te schrijven op onze nieuwsbrief, onder aan de pagina, om als eerste het laatste publicaties en nieuws over toekomstige ontwikkelingen te ontvangen.

Terug de vuurtoren in

Jasper Hauser, initiator en kleinzoon

Het Friese, winterse landschap rond de vuurtoren aan het IJsselmeer en het natuurgebied Stoenckherne, voelt alsof het werk van Jan Schoonhoven tot leven is gekomen. Het minimalistische landschap met slechts enkele sloten en kale bomen; alles lijkt een groot, wit reliëf te vormen.

Terwijl de dagen korter worden en de temperatuur daalt, wordt het leven rond de vuurtoren rustiger en meer afgezonderd. In de winter hebben wind en weer de vuurtoren in hun greep. Het leven is teruggekeerd naar binnen, alwaar het de winter buiten houdt. De houtkachel draait overuren met het hout dat eerder in het jaar is verzameld voor deze gure maanden.

Veel van het werk dat eerder in het jaar rond de vuurtoren is gedaan, was in voorbereiding op het leven in de winter. De moestuin biedt nog enkele wintergroenten, maar het is lange na niet meer zo weelderig als in de lente en zomer. De appels liggen koud bewaard in de schuur. Potten met gedroogde bonen, honing, de flessen met walnoot olie, en ook kaas staan klaar voor de winter. Want ook de dieren produceren minder of soms niks.

De toren waar mijn moeder opgroeide samen met haar zussen en broer, laat de kou gemakkelijk binnendringen. Hoe idyllisch het leven rond de vuurtoren kan zijn in de zomer en de lente, zo confronterend kan het zijn in de winter. In diezelfde toren verbleven mijn neef Reid en ik samen voor enkele winterse logeerpartijen, waar de meest prachtige ijssterren aan de binnenkant van de raampjes groeiden.

‘s Avonds volledig warm aangekleed en bewapend met op de houtkachel verwarmde stenen, die in sokken waren gestopt, trotseerden wij de koude nacht in de toren. Eenmaal onder de dekens was het heerlijk warm.

‘s Ochtends bij het ontwaken lag er dan een mooi, vers krakend laagje bevroren adem op de dekens. Van-je-wassen kwam bij deze logeerpartijen natuurlijk niet veel terecht, véél te koud. Maar knus en gezellig was het wel. Schaatsles op het meertje achter de dijk, hout halen om fikkie te stoken, de beesten voeren, warme drankjes drinken, walnoten pellen en knabbelen, en boeken lezen bij de olielampen tot je in slaap viel.

Als Amsterdams stadsjochie waren deze momenten al bijzonder toen ik nog jong was. Pas recenter, op latere leeftijd, drong het pas echt tot me door hoe uitzonderlijk deze ervaringen waren in vergelijking met die van mijn leeftijdgenoten.

Laatste ronde om de zon

Afgelopen November was het alweer 2 jaar geleden dat Reid overleed, op Donderdagmiddag 12 november 2020, na 86 jaar. De prachtige foto's die Loek Buter maakte van mijn opa's laatste ronde om de zon zijn mij zeer dierbaar. Met liefde maken wij deze publicaties en delen wij deze met jullie allen ter nagedachtenis aan Reid.